Al een paar keer heb ik het genoemd, mijn angst voor God. Nu ook mijn poging om het in een blog te verwoorden. Zo lang ik me kan herinneren, heb ik altijd het gevoel gehad dat ik het niet goed deed, dat geloven. Niet altijd was dat even sterk, maar op de achtergrond bleef het altijd aanwezig. Ik twijfelde te veel, had te veel vragen, wist het allemaal niet zo zeker. En dat maakte me bang, dat kon God toch nooit goed vinden?
Toen ik de diagnose autisme kreeg, ging ik na een tijdje ook zoeken naar informatie over geloven met autisme. Veel kon ik niet vinden, in ieder geval niet veel dat mij aansprak. Wel stuitte ik op een onderzoek van Hanneke Schaap-Jonker waarin ik o.a. las dat mensen met autisme meer dan anderen bang zijn voor God. En dat herkende ik. Het gaf ook wel rust om dat te lezen trouwens. Het vermindert het gevoel dat ik iets niet goed deed. Omdat in ieder geval een deel van mijn moeite met geloven door de autisme komt.
In het kort een paar conclusies uit het onderzoek.
Als je het vergelijkt met mensen zonder autisme, ervaren mensen met ASS minder positieve gevoelens ten opzichte van God en meer negatieve gevoelens, zoals angst en boosheid. Naarmate mensen meer sociale beperkingen ervaren, zijn ze meer angstig richting God. Dit hangt waarschijnlijk samen met een sociale angst. Ook hebben mensen met ASS behoefte aan structuur, concreetheid en tastbaarheid. Iets dat ze in relatie met God te weinig ervaren en dat ze onzeker maakt over God.
Bovenstaande angst en onzekerheid herken ik inderdaad bij mezelf. Zeker richting mensen met een bepaalde autoriteit, vooral als ze ook nog eens groot zijn of een luide stem hebben. En in mijn ogen is God het toppunt van autoriteit.
Daarnaast ben ik van nature behoorlijk perfectionistisch: het liefst doe ik alles 100% goed. En ja, wanneer doe je het bij geloven nou 100% goed? Kan dat eigenlijk wel? En wat gebeurt er als je fouten maakt?
Mijn angst hangt zeker ook samen met de verhalen uit de Bijbel over het laatste oordeel, over de hemel en de hel. Jezus die terugkomt en een selectie maakt van de mensen: zij die het goed gedaan hebben en zij die dat niet gedaan hebben. Waarbij ik altijd weer het gevoel heb dat ik het echt niet goed genoeg doe. Eigenlijk weet ik helemaal niet of er wel echt een hemel en een hel zijn straks na de dood. Maar de gedachte dat het zo zou kunnen zijn en dat ik het niet goed doe… denk dat het voor mij de belangrijkste reden is voor mijn angst voor God.
Er valt vast nog veel meer te zeggen over dit onderwerp, maar voor deze blog is het wel genoeg.
Ik lees je zorgen over het oordeel van God en Jezus over jou, of je het goed genoeg doet, of je goed genoeg bent.
Bang zijn om niet goed genoeg te zijn, dat herken ik bij mezelf als patroon uit mijn leven: ik heb veel behoefte aan bevestiging van anderen. Ik ben zoekende hoe ik meer en meer op mezelf kan gaan vertrouwen, mezelf goed genoeg vinden.
Ik geloof dat God met milde ogen kijkt. Nu wij nog, naar onszelf.
Groet van autistische medegelovige
Dankjewel!
Ze zeggen tegen mij nog wel eens: daar is je strenge stemmetje weer, als ik weer eens te streng ben voor mezelf. Ik probeer tegenwoordig te denken: hoe zou ik reageren als het om iemand anders zou gaan en niet over mezelf? En ja, dat is veel milder en met liefde. En zo mogen we ook naar onszelf kijken! Blijven oefenen 🙂
Toen ik las dat mensen met autoriteit en een harde stem je angst inboezemen, dacht ik meteen ‘gelukkig heeft God een zachte stem’.
Meteen daarna dacht ik ‘maar dat is niet zoals de schrijver het ervaart.
Het is lang geleden dat het geloof, of God, mij angst inboezemde.
Toen ik Hem het hardst nodig had, was hij zo warm en zachtmoedig aanwezig, zo troostend en bemoedigend.
Ik hoop van ganser harte dat jij God ook mag gaan ervaren als de Liefdevolle Bron die overal om en in jou aanwezig is.
Vrede en alle goeds van een autistische medegelovige.
Dankjewel voor je lieve woorden!